قربان دل مولا علی...

پسرم نمی دونم کی میتونی این مطلبو بخونی.کی میتونی درکش کنی.شایدم تو باید مثل من پدر بشی تا بفهمی.

امروز ظهر رفته بودم میدان فاطمی مراسم عزاداری. توی مراسم مداح گفت "مادرما بار شیشه داشت".دلم شکست. آخه ما به مامانت میگیم بارت شیشه است. امروز یکی از مصائب مولامون حضرت علی رو حس کردم. آخه شما الان که تو دل مامانتی تقریبا همسن پسر کوچیک حضرت زهرا هستی. الان من که بابا شدم خیلی نگران شما و مامانت هستم. دوست ندارم هیچی شمارو آزرده کند. حالا چه بر دل مولا گذشته. از یک سو پیامبر در گذشته است و داغ او تازه از سوی دیگر حق مولا غصب شده، قوم ایشان را خوار نموده، از دیگر سو نامحرمان نامرد بر خانه اش تاخته اند، خانه اش را به آتش کشیدند، همسرش را در بین درو دیوار... بازوان همسرش را با غلاف شمشیر شکستند و محسنش...

امروز دلم گرفت خیلی. تازه میفهمم سقط پاره جگر آنهم بین درو دیوار پشت درب آتش گرفته آنهم در غربتی که تنها چهار نفر همراه ولایت بودند یعنی چی... چگونه می توان عزیز خود را سه ماه در بستر با بدن نهیف پهلو شکسته آنهم نه ناشی از یک تصادف و اتفاق ناشی از یک حمله و درندگی ناشی از ظلم و نامردی ببینی و هیچ نتوانی بکنی. آن زمانی که برای یک مرد بیرون خانه محل رزم و نبرد است خانه آرامش تسکینی بر زخم های روح و جانش است. امروز که بیرون خانه علی میدان تاخت گرگان گرسنه است که آماده اند مردانگی را پاره پاره کنند چه پناهی بهتر از خانه و چه پناهگاهی بهتر از فاطمه...اما کدام فاطمه. امروز در بستر است و هر روز در حال آب شدن دیدن ناراحتی و رنج او بیشتر از رنجه مردان دیو صفت نباشد کمتر نیست. یاد آن روز که  فاطمه اش محسنش حقش عزتش و ... همه را باهم با مشعل  دشمنی  سوزاندند دل مولا را...