مقتل...

این روزها شده ای اسباب سفر دلمان به کربلا. آره خودت را میگویم. سرباز کوچولوی آقا! امیرحسین جان. میدانم که تا مثل ما پدر و مادر نشوی نمی دانی از چه میگویم. بگویم برایت پسرجان! بدان تا پدر نشوی ندانی در کربلا چه گذشته است. و این را پدرم هم به من میگوید! چون او میداند ثمره یک عمر یعنی چه! علی اکبر را میگویم که ثمره یک عمر پدر بود. همینش کافی است برای سوختن! ما همین ها را که می فهمیم میسوزیم،حالا بماندش شبهاهتش به پیامبر و... . و تو سرباز کوچک خانه ما این روزها شده ای مقتل سردارت! ما امسال مقتل نخواندیم-این را امشب مامانت میگفت- چون تو هستی!

ظهر عاشوراست! با من آمده ای آشپزخانه مسجد. هر کسی میرسد حسابی تحویلت میگیرد. با اینکه زیر دست و پایی و دارند غذا میکشند و کنار دارند بساط ظرف شستن را به راه میکنند. هر کسی رد میشود می بوستت یا بغلت میکنند. یاد کربلا می افتم! یعنی دیگر الان در کربلا کسی مانده است که طفلان مانده در خیمه ها را بغل کند! آیا کسی هست از آنها حمایت کند. آنها را نوازش کند! یا نه!! باران تازیانه و ترس و هراس و هول در انتظارشان هست؟ دلم می شکند.

مامان خیلی روی زمان ناهارت دقت دارد. قول داده ام تو را میبرم مسجد ساعت 2 ببرمت آشپزخانه غذایت را بدهم! آنهم غذای تو که خودت اصلا اهلش نیستی و اگر اصرار مامانت نباشد فکر کنم روزه بگیری! مدام حواسم به ساعت هست و میدانم تو غذا بخور هم نیستی اما یاد نگرانی مادرت و قولی که به او دادم که می افتم مصمم میشوم تو اون شلوغی بهت ناهار بدهم! به خودم میگویم مادرش به من سپرده اش! یاد شیرخواره کربلا می افتم! امام هم با خود همین فکر را می کرده است؟ مادر آن طفل هم پسر شیرخوارش را به امام سپرده بود؟ آیا امام هم... و باز دلم می شکند.

ای کاش دوقولوب آب می خوردی! به خدا این پسر 15 ماهه ما یک قولوب آب می خورد سیرآب میشود، آخر شش ماهه مگر از این بیشتر آب می خورد؟؟

می روم بشقاب بردارم برایت غذا بریزم، یاد طفلان امام می افتم! اصلا این طفلکان در این مدت محاصره غذا داشته اند؟! چیزی خورده اند! امروز ظهر چه می خورند؟ اصلا کسی بوده است لقمه در دهانشان بگذارد؟ امشب چه می کنند؟ آیا در خیمه های سوخته اصلا چیزی مانده اند بخورد. بخدا انصاف نیست پسر کوچک من غذای گرم بخورد و فرزندان امام گرسنه باشند. و باز دلم...

شب بعد از نماز آمده ام خانه! عکسهای امیرحسین را می بینم برای شب عاشورا که از دسته برگشته بود. تخت کنار بخاری خوابیده بود. رویش پتو افتاده بود. بعضی وقتها در خواب ناله ای هم میکند و ما میگوییم جانم! تا نترسد! یاد امشب کربلا می افتم. آیا جایی هست که این طفلان بخوابند؟ و پاسخ ناله های آنها را که میدهد؟

منزل مادری هستیم. امیرحسین بازی میکند و خودش سرش را میکوبد به پایه تخت. گریه اش بلند میشود من و مادری و پدر بزرگ می دویم به سمت اتاق. امیرحسین در بغل مامانش بغض میکند و گریه میکند. پیشانیش اندکی سرخ شده. هر کداممان می بوسیمش و دلداریش میدهیم. دیگر خودت بدان که چه آتشی به دل من زدی و نگویم که تاب ندارم! یاد طفلان ترسان، آتش و تازیانه و از همه مهمتر داغ بابا

آخر شب است. خوابت می آید. بهانه میگیری. راه میروی و نق می زنی. مامان میخواهد دندانت را مسواک بزند پخش زمین میشوی و نالان شکایت میکنی! با خودم می گویم چه گذشت بر حضرت زینب که امشب این طفلان را جمع نمود و همه را آرام کرد. دیگر زنان داغدیده جای خود. مریض قافله جای خود. داغ عزیزان جای خود. خدا کند دروغ باشد آنکه حضرت زینب بعد از تمام این کارها به گودال رفته باشد. آخر دیشب چگونه با برادر خلوت کرده بود و امشب چگونه.

ظهر عاشورا-آشپزخانه مسجد

شیرخوارگان حسینی-مصلی

قبل از عزیمت به مسجد-شب سوم

پشت دسته مسجد بغل پدربزرگ-شب عاشورا