گل پسر

یادتون هست؟! مهمانی که می رفتیم عشقمون این بود با بچه های صاب خونه بریم تو حیاط و فوتبال بازی کنیم و اتیش بسوزونیم؟! میر فتیم گلی و شلی و کر کثیف بر میگشتیم. سر سفره غذا هم دنبال سرتق بازی و بپر بپر و شیطونی بودیم. خلاصه از مهمونی هیچی نمی فهمیدیم! حالا نکنه تو این مهمونی یه پسر خوب و آقا، گل گلابم باشه. که مثل بچه ی خوب نشسته باشه کنار پدر و مادرش و هر چی تعارف میکنن بگه مرسی! کافی بود یه چنین گل پسری باشه تا مامانمون زیر چشمی یا تو رومون هی بگه این پسر را نگاه کن و درس بگیر. دیگه اگر اقا پسر گل پسر  میومد یه تریپ از فیزیک کوانتوم میگفت یا از اختر شناسی و فلک و افلاک یا غزلی از حافظ می خوند که دیگه اصلا نگووووووو.

 تازش یادتونه مامانهامون چقدر قبل مهمونی سفارش می کرد پسر گلم! جان دلم حواست باشه اونجا میری مثل اقاها بشین ، اینکارو نکن این حرفو نزن و...

این نستالژی کودکانه که نوشتم مثل ماه خدا و ماست.

عکس حدود 8 ماهگی امیرحسین

شاید لازم نباشد خیلی کاری کنیم. فقط تلاش کنیم مهمان باشیم. نه بچه سرتقی که یه پایش سر سفره و یه پایش توی گل و شل باغچه! گرچه ان بچه سرتق و کر کثیف هم عزیز صاحب خانه است. و مهمان بودن یعنی روزه تن و روح. همین! حالا اگر مثل ان گل پسر کودکی هایمان نماز شبی می خواندیم یا قران بخوانیم یا دعای افتتاح و ابو حمزه ای  قرائت نماییم میشود نو علی نور. نور چشم مهمانی و صاحب خانه!

 ولی با همه این حرفها، خدایا تو خودت میدونی من همون بچه سرتقم!!!

* این روزها زیاد از این تراوشات دارم. منتهی فقط تراوش است به عمل نمیرسد.  گفتم که فردا روزی نگین عجب ادم دو رویی بود!